We zijn bij Cesar Manrique op bezoek, de op Lanzarote geboren architect-schilder en activist die met zijn oog voor esthetiek het eiland heeft verrijkt met unieke gebouwen die organisch opgaan in het landschap.

Ik ben gefascineerd door deze onvermoeibare speelse kunstenaar die zijn tijd ver vooruit was door de nadruk die hij legde op duurzaamheid bij de keuze voor lokale materialen en bouwen met respect voor de natuur. In zijn gebouwen zie je de vormen, de structuur en de kleuren van het geërodeerde landschap, de bergen en de vulkanen terug. Hij integreert daarbij de traditionele kenmerken van de architectuur van het eiland, zoals het bijzondere contrast tussen de zwart geblakerde chaotische steenwoestenij en de heldere lijnen van de wit gepleisterde dorpen. Ook zie je de halvemaans muren, zo kenmerkend voor de wijngaarden in het centrum van het eiland,  uitvergroot en opgebouwd uit lavasteen in zijn gebouwen terug.

Toen hij in 1966 vanuit de VS terugkeerde naar Lanzarote, ontdekte hij in een lavaveld vijf grotten, ontstaan door gasbellen in de lavastroom, en besloot er zijn huis te gaan bouwen. Ieder ander zou hem voor gek verklaren, maar hij deed het en hij maakte er een iconisch huis van dat in vele tijdschriften heeft gestaan. Zijn woning werd een bruisend centrum voor kunstenaars, politici en iedereen die een beetje bekend was of daar graag bij wilde horen.

Het bovenste deel werd een expositieruimte voor zijn kunst en via een wenteltrap kom je beneden in grote ruimtes die door organische gevormde gangen in het grottenstelsel verbonden zijn. Omdat de grotten aan de bovenkant open zijn, of een rond raam kregen, is het heel licht en loopt binnen en buiten vloeiend in elkaar over.

Bij het zwembad met die grappige rode plastic stoelen die nu vast weer heel hip en gewild zijn, ben je even terug in de jaren 70, maar de natuurlijke materialen waarmee het  huis is gebouwd geven het een tijdloze sfeer. Toch gaf hij na 22 jaar het huis een andere bestemming, het is nu de “foundation Cesar Manrique”, waar zijn gedachtengoed en kunst bewaard blijft voor toekomstige generaties. Zelf verhuisde Cesar naar de rand van het dorp Haria, dat in een dal vol palmbomen ligt. Om eerlijk te zijn vind ik zijn huis in Haria nogal conservatief. Misschien had hij in deze fase, hij was toen 69 jaar oud, genoeg van alle feestjes die hij voorheen zo graag organiseerde en wilde hij al zijn tijd wijden aan zijn kunst. Hij bouwde in Haria een enorm atelier in zijn achtertuin.

Cesar Manrique heeft zich gedurende zijn leven op Lanzarote activistisch verzet tegen de opkomende projectontwikkelaars die in zijn ogen veel te veel ruimte kregen, was allergisch voor de lelijke bouwsels die aan de kust werden neergezet en dreigde zelfs het eiland te gaan verlaten. Zover is het niet gekomen, want in 1991, drie jaar na zijn verhuizing naar Haria, overleed  hij als gevolg van een auto-ongeluk. Het grote atelier in zijn tuin ziet er nog precies zo uit zoals het was, alsof hij er zo weer kan binnenlopen om zijn overall aan te trekken en aan het werk te gaan. Lanzarote heeft nog zijn werk, zijn schilderijen, zijn gebouwen en zijn gedachtegoed, iets om te koesteren en trots op te zijn.