We verlaten de kust om voorbij Tarragona landinwaarts omhoog te kronkelen over de C242 naar Siurana dat op de rotsen hoog boven een stuwmeer lijkt te zweven. Hier stond vroeger een Moors kasteel maar daar is niet veel meer van over. Het dorp ligt op zo’n 750 meter hoogte omringd door ongenaakbare steile bergen van 1000 meter, het absolute walhalla van klimmers uit de hele wereld. 

Het is al laat in de middag als we over de smalle weg omhoog klimmen. De bergen om ons heen lijken in brand te staan en kleuren vlammend rood in de late middagzon. Overal op plaatsen waar de weg even iets breder is, staan busjes geparkeerd van klimmers die ’s ochtends vroeg zo snel mogelijk omhoog willen.

Op een gegeven moment ruiken we in de auto een penetrante benzinelucht en het valt nog niet mee om een plekje te vinden waar we kunnen stoppen. Het blijkt een losgeraakt retourleidinkje te zijn, dat vrij snel weer op zijn plaats zit. We zijn een hoop benzine kwijtgeraakt en vinden gelukkig een paar kilometer verderop een kleine camping voor klimmers.

De zon is inmiddels onder en het is ineens een heel stuk kouder. Wij halen de extra slaapzakken van het dak voor over het dekbed, de isolatiefolie gaat voor de ramen en we zetten de kachel aan. Koud zullen wij het vannacht niet hebben. In de receptie annex huiskamer/restaurant is het behaaglijk warm en daar vinden we de klimmers achter een warme hap. Pas veel later hoor ik ritsen van de kleine tentjes om ons heen open en weer dichtgaan. 

Wij worden wakker als de zon door de dennen tevoorschijn komt. Ik verheug me op een warme douche die hoognodig is om mijn haar te wassen dat inmiddels stijf staat van de droogshampoo. Ik vind een douche met een veelbelovende grote douchekop, maar als ik de kraan open draai is het water net niet koud en komt er een miezerig klein straaltje naar beneden, de rest spuit schuin omhoog de douchekop uit. Dan maar eens kijken bij de Heren. Daar komt iets meer water uit maar ook dat is nog niet eens lauwwarm. Argghhh dat wordt doorbijten. Ik probeer alleen mijn hoofd onder de bijna koude straal te houden en na een hoop geblaas en gehijg kom ik er met schoon haar uit. Het duurt nog een hele poos voor ik weer gevoel in mijn tenen heb. Even later hoor ik van de buren in het tentje naast ons dat er fantastische warme douches zijn verstopt achter de receptie……..

Wij maken een rondje in het dorp dat in de afgelopen jaren flink is opgeknapt en genieten van het uitzicht vanaf de klif op het stuwmeer zo’n 300 meter onder ons. ’S Middags is Peter uren bezig om, zoals hij het noemt, wat kinderziektes te verhelpen aan de auto, alle leidingen worden nagelopen, het gesmolten rubber bij de uitlaat vervangen en de V- snaar een beetje opgespannen. Ik maak koppen koffie en thee en probeer ons zo warm en het moraal op peil te houden. Uit de wind in de zon is het behaaglijk maar de dagen worden steeds korter en de zon verdwijnt op een gegeven moment achter de berg en dan is er maar een ding wat je wilt, naar binnen en de kachel aan.

Als de volgende dag alle klussen zijn geklaard en na een goddelijk warme douche de dag ons met een zonnetje toelacht besluiten we een wandeling te maken, de berg af, naar het stuwmeer. Het is een prachtige tocht, langs smalle rotsrichels waar klimmers met karabijnhaken als hagedissen de bergwand beklimmen. Ik word week in mijn knieën als ik er naar kijk, en heb al mijn aandacht nodig om te kijken waar ik mijn voeten neerzet om zo in een soort cadans van steen naar steen, het pad af te dalen. We wandelen langs wilde rozemarijnstruiken en hebben tussen de dennetjes door steeds weer een prachtig uitzicht op de steile rotswand en het riviertje onder ons. Eenmaal beneden groeien massa’s hoge grassen met lichtgevende pluimen naast massa’s uitgebloeide distels die samen een roest-rode golf vormen langs de oever van het blauwe stroompje dat schittert in het zonlicht. Na een paar boterhammen beginnen we aan de pittige klim omhoog.

Ik zou hier nog dagen willen blijven om meer wandelpaden te verkennen in deze prachtige streek, maar de weersverwachting gooit roet in het eten en belooft ons nog 1 mooie dag aan de Ebro, dus trekken we verder zuidwaarts. Maar we komen hier vast en zeker nog eens terug.