We arriveren in het Nationaal Park Cabo de Gata- Nijar en slingeren onder een prachtige avondlucht naar Agua Amarga. Het is een klein wit dorp aan de kust, een oase van rust, waar buiten het seizoen slechts de oudjes zijn achtergebleven.

De Sierra de Cabo de Gata is een laag vulkanisch kustgebergte dat miljoenen jaren geleden ontstond door een aantal fikse breuken in de aardkorst, onder de zeespiegel, waardoor een hoop magma omhoog kwam.

De bergen lijken op zachte groene knuisten met knobbelige vingers die naar beneden reiken. Dit droge gebied waar het normaliter slechts drie keer per jaar regent is hier verrassend groen door de pollen esparto-gras die van de bergen een soort ragebol maken. Ertussendoor groeien dwergpalmen, agaves en grijze stekelige struiken brem.

Het weer is onstuimig met jagende wolkenluchten, een stevige wind en met wat regen op komst, prima weer voor een stevige wandeling. Doel is Cala de Plomo. Het is een prachtige tocht over de heuvels, steenmannetjes leiden ons naar de stille baai Cala de Enmedio met hoge witte kliffen die uit de zee omhoog rijzen.

We klimmen weer wat omhoog, zien verspreid in het landschap de oude gestapelde stenen muurtjes en de resten van een huisje en volgen  het pad tot we in een droge rivierbedding komen met onverwacht een groene oase van palmbomen. Het gehuchtje met de boerderij Cotijgo de Plomo heeft een woeste baai en een handvol bewoners die niet vaak bezoek krijgen. Een oude vrouw komt naar buiten en blijft ons zwijgend aankijken tot we weer uit haar zicht verdwenen zijn, terug naar Agua Amarga waar we onze vrienden Betty en Gerard treffen die we een aantal jaar geleden in Chili leerden kennen.