Mag ik me even voorstellen, ik ben hier de meest gevreesde zeeleeuw van dit strand. Kijk maar eens goed ja, de macho met die krachtige kop met manen temidden van mijn harem dat ben ik. 300 kilo onverschrokkenheid en viriliteit en voor de duvel niet bang. Ik woon op het mooiste plekje van het schiereiland Valdez, de noordelijkste punt die met eb prachtig droogvalt met een kalme binnenzee in een onwaarschijnlijke kleur groen.

Rond december kom ik hier aan en ietsje later volgen de vrouwen. Tja en dan moet ik meteen vol aan de bak. Ik moet zorgen dat ik zo snel mogelijk mijn plek verover op dit strand en een harem om me heen versier. Ik wil zeker 9 vrouwen maar hoe meer hoe beter.

Ieder jaar lijken er wel meer kapers op de kust, van die jonge knapen met gierende hormonen die weinig ontzag hebben voor de koning van deze kust en die dus regelmatig op hun plek moeten worden gewezen. Uit de buurt van de vrouwen blijven tot ik mijn keuze heb gemaakt en waag het niet te flikflooien met mijn harem. Soms is een flinke brul nog genoeg om ze de stuipen op het lijf te jagen maar meestal moet ik toch een robbertje vechten. Dat kost me iedere keer een hoop energie, de kilo’s vliegen er vanaf. En dan heb ik het nog niet over de littekens die ik eraan overhoud, maar he, ik ben nog steeds de sterkste hier, de macho van Valdez.

Ben ik de hele oceaan overgezwommen en heb ik na al die gevechten mijn plekje weer heroverd en een paar mooie dames om mij heen, dan nog is het afzien. Inmiddels druipt de lust uit mijn oortjes en wil ik lekker op een van mijn vrouwen kruipen, maar nee hoor. De vrouwen zijn als ze aankomen allemaal zwanger en moeten eerst hun pup baren. Dat is nog een heel bloederig gedoe waarmee ze toch dik een half uur in de weer zijn. Die pups daar heb ik niet veel mee, dat vraagt maar aandacht en de vrouwen zijn voor en vlak na de bevalling nog helemaal niet in de stemming voor een lekkere vrijpartij. Balen.

Ik heb me het hele jaar op deze tijd verheugd en ben al direct in de versiermodus. Nu moet je je daar niet zoveel bij voorstellen hoor, dat voorspel dat vind ik zo’n gedoe. Dat spelletje van haar van pak me dan als je kan, dat is aan mij niet besteed. Doodvermoeiend. Oke, een beetje opwrijven dat wil ik heus nog wel doen maar dan wil ik er toch echt bovenop. Ohlala de vrouwtjes daar kan ik geen genoeg van krijgen. Ik kan loeien van genot, al zeggen mijn vrouwen dat het meer op snurken lijkt. Na afloop nog even nagenieten en mijn kop lekker laten rusten op mijn vrouw, en dan mmmmmm, weer van hopsakee.

Ik heb het er maar druk mee, moet dat hele harem toch binnen een aantal weken zwanger zien te krijgen en al die hitsige jonge kerels van hun lijf houden. Want na een paar weken is het uit met de pret. In februari staat iedereen hier strak van de zenuwen want dan komen de orca’s langs. Die hebben een nieuwe techniek ontwikkeld, de droge landing noemen ze het. Ze laten zich met vloed het strand op spoelen en pakken wat ze pakken kunnen. Meestal zijn de pups de klos, maar eigenlijk is iedere duik de zee in, vragen om ellende. Dus even snel een maaltijd bij elkaar vissen is nog best spannend

Een paar jaar geleden hadden we hier een clown die zich orcafluisteraar noemt. Die gek begon de orca’s te lokken met zijn mondharmonica. We hadden geen moment rust meer om even stoom af te blazen met onze vrouwen, en het werd er hier onderling niet gezelliger op. Gelukkig hebben ze die man afgevoerd want het werd echt een mediadingetje en daar zitten wij ook niet op te wachten.

Ik zie dat een van mijn vrouwen naar me lonkt, ik ga ervoor, viva la vida!