Inhotim is een weelderige jungle in een voormalig mijnlandschap die vol staat met kunstinstallaties, musea en beelden. Het is een van de grootste openlucht musea ter wereld. De initiatiefnemer en oprichter van kunststichting Inhotim Bernardo Paz, een voormalig mijneigenaar, wilde op het terrein een plek vol schoonheid creëren waar mensen zich kunnen verwonderen en ontspannen te midden van natuur en kunst. Wij genieten er twee volle dagen en nog hebben we lang niet alles kunnen zien. 

De natuur is er werkelijk overweldigend, het is een botanische tuin, een aangelegd oerwoud met wel 1500 verschillende palmbomen, Een enorme diversiteit aan planten en bomen groeit hier tot in de hemel en voelt als een weldadig luchtige groene deken om je heen. Felgekleurde tropische bloemen pronken als paradijsvogels tussen het gebladerte en palmbomen weerspiegelen in het kalme water van enorme vijvers. De natuurstenen paden, de organische banken gezaagd uit enorme boomstammen en de restaurants die subtiel opgaan in de jungle, alles is prachtig vormgegeven en gemaakt van natuurlijke materialen.

We zien op plaatsen waar we het niet verwachten regelmatig toekans overvliegen, maar eentje die rustig van zijn maaltijd geniet zagen we niet eerder. Ben je benieuwd wat in Brazilië nog meer rondvliegt, klik dan hier:Paradijsvogels

Op het dak van het kunstinstituut, is een  vijvertuin aangelegd waarin het kunstwerk van Yayoi Kusama drijft. Kusama ken ik als de Japanse kunstenaar van de polka dots. In dit werk, de tuin van Narcissus, drijven heel veel spiegelende grote globes in de vijver, ballen die ze al in 1966 op de Biënnale in Venetië voor 2 dollar per stuk aan omstanders verkocht onder de tekst: “uw narcisme te koop”. Toen al, nog ver voor het tijdperk van selfies….

En wandelend door die waanzinnige jungle sta je ineens voor een gigantisch schip van roestrood corten staal, een architectonisch hoogstandje gemaakt voor de rauwe foto kunst van Miguel Rio Branco. Hij fotografeerde de bewoners van de wijk Pelourinho in Salvador in 1979 toen de vervallen gebouwen werden gebruikt door prostitués en het er niet bepaald veilig was. De bijzondere manier waarop de foto’s worden getoond, maakt de ervaring extra intens. De kracht, trots en levenslust van de mensen is net als het verval van de gebouwen om hen heen van een grote schoonheid.

Een andere tentoonstelling die grote indruk op mij maakt is een overzicht van het werk van de Zwitserse fotografe en activiste Claudia Andujar. Zij heeft jaren doorgebracht in de Amazone bij de inheemse Yanomami en maakte intieme portretten en prachtige foto’s van hun dagelijks leven in het oerwoud en hun shamanistische rituelen. Haar werk is tentoongesteld in een indrukwekkend  bakstenen gebouw dat voldoende ruimte biedt voor de selectie van 500 foto’s uit haar archief.

Er is kunst die je vrolijk maakt zoals de magic square van Hélio Oiticica, verschillende wanden in heldere kleuren die, als je erdoorheen loopt, je steeds in een andere intense kleurencombinatie dompelt.

En ontzagwekkende kunst, zoals de gigantische ijzeren balken van Chris Burden die met behulp van een hijskraan één voor één vanaf 45 meter hoogte in een bak met cement zijn gestort, een soort mikado spel voor reuzen. Het roestig patina dat in de loop van de jaren is ontstaan maakt ze steeds mooier.

Er is activistische kunst van Mathew Barney over het conflict tussen de jacht op grondstoffen zoals hout of ijzererts, het destructieve effect ervan op de natuur en de werkgelegenheid die het biedt aan de inwoners van het gebied. Er staat een enorme bulldozer met in zijn grijper een ontwortelde boom van kunststof waarin het gereedschap dat bij het werk wordt gebruikt, waaronder een geweer, is opgenomen als extra takken aan de boom. Deze installatie is tentoongesteld in een spiegelende  “iglo”, met allerlei facetten, het spiegelt denk ik wat wij als mens veroorzaken en de complexe  dimensies van dit conflict.

Er is magische kunst van Eliasson die met behulp van lichtstralen op gespannen draden oogverblindend gouden “ zonnestralen” creëert.

Of kunst om letterlijk stil van te worden zoals  Sonic Pavilion van Doug Aitkin, die onder een gigantische akoestische koepel een buis 200 meter diep in de grond liet boren, waardoor je liggend op je rug kunt luisteren naar het steunen en zuchten van moeder aarde.

En nog zoooooveel meer. Inhotim is een plek die blijft groeien en waar we zeker terug zullen keren om ons te blijven verwonderen.