Ik hoor het ze zeggen, de oudere mannen uit San Miguel, “ ben effe vissen”, om dan opgelucht huis en vrouw te verlaten en hun eigen koninkrijkje op het strand op te zoeken.

Getimmerd van her en der gevonden planken en volledig behangen met vissersnostalgie, hebben ze hun stuurhut aan de wal gecreëerd. Ik word heel blij van die rommelkonterij, die boetjes met eindeloze projekten gewoon voor de lol, waar gepield wordt met netten en binnenboordmotoren eindeloos in elkaar en weer uit elkaar gehaald worden.

Waar mannen in versleten truien ruiken naar smeerolie en zonder iets te zeggen elkaar verstaan in hun liefde voor oude meuk. Meestal loopt het verzamelen een beetje uit de hand en stapelt de zooi zich op met genoeg klussen voor meerdere levens. Maar de echte kenner weet dat de schoonheid zit in het onvoltooide, de bootjes met het oorspronkelijke patina van een ruig leven op zee. Dus “niks meer aan doen” zeggen ze tegen elkaar als er weer een wrak “voor weinig” is aangekocht met poëtische namen als ‘jesus’ of ‘ mi nieto’ ( mijn neef).

Natuurlijk zijn er ook de fanatieke werklieden, die eindeloos schuren en lakken en, onder het mom van behoud van cultureel erfgoed, oude schroeven en moeren in de cola ontroesten, om zo de ziel van het bootje te behouden. Die boetjes zijn het trefpunt waar mannen met hun hoofden hangend boven een carburateur of nokkenas elkaar gevraagd en ongevraagd advies geven om daarna tevreden met een biertje te  concluderen dat ze die klus toch beter morgen af kunnen maken.

Bij het vallen van de avond keren ze met een krant vol sardienen van de visboer huiswaarts om hun vrouw stevig te knuffelen, wetende dat er de volgende dag weer een belangrijke klus op hen wacht. Ik ben er vrij  zeker van dat “ben effe  vissen” menig huwelijk in San Miguel heeft gered.