Chiloe heeft niet alleen een heel eigen sfeer en cultuur, maar ook een heel eigen geur. Het is de rokerige lucht van iets wat op kolen wordt gestookt of gerookt vermengd met de zilte lucht van zeewier dat hier overal aan de kust te vinden is. Ik vind het heerlijk en snuif zodra ik uit de Toyota stap direct mijn longen vol. 

Alles nodigt hier uit tot vertragen,  o zo rustig over de kleine weggetjes langs de kust voortsukkelen, heel vaak uitstappen om dan weer een poos met een gelukzalige grijns om je heen te kijken. 

De dagen beginnen in een mysterieuze mist die het open kustlandschap met zijn verre horizon in een zachtheid omhult en pas geleidelijk aan van kleur voorziet. 

In de verte zie ik bij laag water gebogen vrouwen wier oogsten en kinderen wroeten in het wad op zoek naar schelpdieren waarmee moeder later de empanades vult of soep maakt.  De vissersboten liggen nu nog werkeloos op hun zij.

De Chileoten  leven met een voet op het land en met de andere in zee. Het verzamelen van wier en schelpdieren is een vast onderdeel van de dag en iedereen is er mee in de weer. Overal wordt wier verzameld, uitgespreid en gedroogd. 

Het drogen gebeurt op speciaal daarvoor bestemde rekken maar vaak ook gewoon langs de kant van de weg. 

Ossenwagens vervoeren het wier van het wad naar de wal. Het wier gaat naar een fabriek op het vaste land  en verandert daar in plastic, vertelt de vrouw met het ronde blozende gezicht me.

Van al dat gesleep met wier krijg je wel spierballen!