Er zijn van die momenten dat ik denk als dat maar goed gaat. Vaak is het op een weg die ons veelbelovend lokt naar een afgelegen plek waar je niet zo gemakkelijk kunt komen. Dit keer is de weg zelf niet zo slecht maar gaat het zo steil omhoog en naar beneden dat sommige delen van het gravel zijn geasfalteerd omdat de auto anders geen grip heeft om te stijgen. Dus zit ik soms met samen geknepen billen hardop te roepen “je kan het” tegen de Toyota en ben ik blij als we de top weer gehaald hebben zonder tegenliggers. 

Maar bijna altijd is het de moeite waard om zo’n pad te nemen. Zo ook dit keer op weg naar Duhatao waar de rivier in zee uitmondt aan de westkust van Chiloe.

's Ochtends vroeg bij eb, lopend in de richting van de zee, scheren meeuwen luid krijsend vlak over ons heen en jagen ons naar de rand van de baai. Kennelijk houden ze niet zo van bezoekers. Wij stappen dapper door, klimmen een duintje op en zien dan ons droomhuis liggen, helemaal alleen in de luwte van een duin, boven een ongerepte kleine baai. Hangmatjes bungelen in de wind maar er is niemand thuis.

De baai is prachtig. Aan de rotswanden hangen meters-lange slierten wier die als de weelderige haardos van Medusa op de golven drijft, waarmee ze zeelui verleidt en van vissersvrouwen weduwen maakt.

Ook hier geloven ze in zo’n zee-loeder dat zich verschuilt tussen de rotsen van mysterieuze baaien. Ze heet Pincoya en komt nu en dan te voorschijn om haar lange rode haren te kammen, haar taille verleidelijk omhuld door het wier dat licht geeft in de volle maan. Wanneer Pincoya gestoord wordt in haar bezigheden of gezien wordt door een argeloze visser, begint ze aan een koortsachtige dans, waarbij haar heupen heen en weer schudden als een boot in een storm. Afhankelijk van de richting van haar blik, zal het strand leeg blijven (als ze landinwaarts naar de heuvels tuurt) of zal er een overvloed zijn aan schelpdieren en vis (als ze naar de grote oceaan kijkt). De vissersvrouwen prevelen hun gebedjes en zaaien tuinbonen op het strand, om Pincoya’s blik te weren in de hoop op een goede vangst….. al heb ik die tuinbonen tot nu toe nog niet ontdekt…