We zijn op zoek naar een rustig plekje en dat valt nog niet eens mee. Lekeitio iets verderop aan de kust ziet er heel aanlokkelijk uit maar heeft vlak voor het idyllische strandje net buiten de stad een slagboom waar wij wel langs kunnen rijden maar net niet onderdoor passen. Dat lijkt ons geen enkel probleem maar de jonge beheerder van de parkeerplaats denkt daar anders over. Soebatten, mijn charmes in de strijd gooien, niets helpt.

Slechts een paar kilometer verderop ter hoogte van Ispaster kronkelt een bosweggetje omhoog naar een verlaten keienstrand dat voornamelijk bezocht wordt door surfers, maar nu is er helemaal niemand. We parkeren de auto op het enige vlakke stukje aan de rand van het bos, leggen de dikke dorade op de grill en ons geluk is compleet.

’s Nachts is het echter met de rust gedaan. We horen auto’s af en aanrijden, er wordt veel met deuren geslagen, gelachen, geschreeuwd, lichtbundels scheren over ons heen en het lijkt er werkelijk op alsof ze vlak naast ons parkeren. We proppen de oordoppen nog maar ietsje dieper en proberen toch weer in te slapen. Als we de volgende morgen vroeg wakker worden met het gerammel van pannen blijkt inderdaad dat we omsingeld zijn door auto’s en busjes van een hele groep surfers uit Bilbao die vlak achter de HY ontbijten met gebakken eitjes. Het weer is omgeslagen, het is een beetje miezerig zonder een zuchtje wind, dus van surfen komt niet veel. Na heel veel beraadslagen besluit de groep toch te gaan kijken of het verderop in Mundaka meer waait en keert de rust weer terug.

Wij volgen een steil bospad en komen uiteindelijk bij het keienstrand dat bij eb een grillig schilderij wordt van plakkaten  heldergroen zeewier. Al iets eerder kwamen we een bebloede man tegen die ons behoedde voor een onbegaanbaar pad en zelf onderuit was gegaan op de glibberige keien. Hoe leuk is het om als een gems springend en  klauterend van de ene grote kei naar de ander de opgang verderop het strand naar onze auto te bereiken, maar als Peter ook een vervelende val maakt, gaan we toch maar via het bos terug.