Muts op, sjaal om.

De weg naar Nationaal Park Perito Moreno is lang en hobbelig en alsof dat nog niet genoeg is waait er een ongelooflijk harde wind. We hebben de ruitenwissers met ducktape op de voorruit vastgeplakt omdat ze er met een rukwind nog net niet vanaf waaiden. Het is dat we op de weg geen lantaarnpaal tegenkomen, maar anders hadden we hangend aan die paal, geheel horizontaal gehangen, en dan met 1 handje los, zie je het voor je? 

Misschien is die lange weg ook wel de reden dat we dit prachtige park van 115.000 hectaren bijna helemaal voor ons alleen hebben.

De komende twee dagen zal het weer iets verbeteren, dat wil zeggen de wind zal wat verminderen, daarna is het weer code paars wat de wind betreft. Hoewel het ook in Zuid Patagonie zomer is, is dat nog niet echt merkbaar. De eerste dag wandelen we rondom het schiereiland in Lago Belgrano, zo’n 5 uur flink doorstappen, en is het echt winters koud, compleet met sneeuwbuien. Het meer is ongelooflijk blauw en de bergen eromheen zijn mysterieus gehuld in een wolkengordijn dat af en toe even opzij wordt geschoven.

De volgende dag schijnt de zon sinds lange tijd en laten we een ambitieus plan om in 10 uur Cerro Lorenzo op en weer af te lopen varen. We toeren rustig door het park langs prachtige meren en genieten van het mooie weer. Kleine onderhoudsklussen, een koude douche in het zonnetje, haren wassen, een miniwasje aan de lijn, zo’n dag van even niet bewegen.