Soms kom ik in een huis en weet ik direct, met deze bewoner zou ik het vast wel goed kunnen vinden. Ik zou hier dolgraag een poosje logeren. Het is geen groot of deftig huis, maar een klein houten huis met een torenkamer bovenop een heuvel, uitkijkend op de wit schuimende golven van de oceaan en een rotsachtige kust. Er gaat een smal geitenpaadje de heuvel af, door een wilde tuin van vetplanten, ijsbloemen en bloeiende agaves, naar de zee, waar je zittend op een van de zwarte rotsen eindeloos kunt luisteren naar het uiteenspatten van de golven en je de zoute nevel kunt voelen op je wangen.

Op het terras, uitkijkend op zee, staat een houten standaard met daaraan allerlei bellen, zodat je de buren kunt laten horen dat je thuis bent.

Als je het huis binnenstapt word je verwelkomd door grote houten beelden van vrouwen met een dromerige blik, wuivend haar en blote borsten die eerder vastgemaakt aan de boeg van een groot zeilschip de wereldzeeen hebben bevaren. Het huis is van binnen als een houten schip en je kunt er op reis gaan zonder een stap te zetten of zeeziek te worden. Alles om je heen vertelt een verhaal. De bewoner houdt - net als ik- van de schoonheid van exotische schelpen die hij meeneemt van zijn vele reizen. Hij is een verzamelaar, een dromer, een man die zijn dierbare herinneringen koestert door middel van tastbare hebbedingen zoals glazen flessen in de vorm van een mooie vrouw of een vis. Of opgeprikte vlinders in prachtige kleuren en glanzende vuistgrote torren. Of een groot houten paard dat lijkt op een paard uit zijn jeugd waarvoor hij zelfs een welkomstfeestje gaf met slingers en kadootjes. 

Met al zijn herinneringen en verzamelingen groeit ook zijn huis. Steeds wordt er een stukje aan vast gebouwd. Er komt onderin een cafeetje waar hij verhalen vertelt en drankjes schenkt en de namen van zijn vrienden en vriendinnen in de balken graveert, zodat ze altijd dichtbij hem zijn. Hij houdt van koken en verzamelt een ratjetoe aan mooie borden, kopjes en gekleurde glazen waarmee hij de tafel dekt en zijn lief en vrienden verwent met een heerlijke maaltijd. 

En bovenin het torenkamertje staat zijn bed, precies zo neergezet dat hij uitkijkt op de oceaan en wakker wordt met de zon op zijn kussen. In de kast zijn pakken maar ook een heleboel gekke hoedjes en poncho’s die hij graag draagt. Op de planken vind ik het speelgoed uit zijn jeugd. Deze man is van binnen altijd een jongen gebleven, opgegroeid in de natuur in het zuiden van Chile. Hij is een dichter, een man die je met zijn woorden meeneemt naar de bossen, de rivieren, de wolkenluchten, de onstuimige zee en daarmee zijn liefdes en zijn leven beschrijft. De bewoner van dit speelse huis in Isla Negra is Pablo Neruda, een man om van te houden.