Monte Hermoso, een prachtig strand aan het einde van een wirwar aan zandpaden dwars door de duinen. Een kleine creatieve gemeenschap, Sauce Grande, heeft er allemaal verschillende huisjes gebouwd her en der verspreid onder grote eucalyptusbomen. ‘ s Ochtends vroeg en laat in de avond is dit enorme strand helemaal voor ons alleen , overdag zien we wat vissers langs de vloedlijn.

Wakker worden op dit strand heeft iets magisch, allereerst met een schepje een duin opklimmen voor een sanitaire stop met fantastisch uitzicht, dan een snelle duik in de oceaan, een verfrissende douche (ja echt) achter de auto, een koffietje in de vroege ochtendzon en mijn dag kan niet meer stuk. 

De tijd verglijdt op deze dagen met goede boeken en kleine klusjes. Peter die toch nog even de V-snaar wil opspannen en een miniwasje dat alweer bijna droog is zodra je het aan een lijn hangt. En aan het einde van zo’n heerlijk lome dag worden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang.

Maar Monte Hermoso heeft ons ook de stuipen op het lijf gejaagd. We weten dat het weer zo kan omslaan. Een flinke wind en wat donkere wolken veranderden onlangs heel erg snel in een zandstorm met hagel ter grootte van flinke konijnenkeutels, waardoor we van het strand zijn gevlucht.

Het weer is die dag wat onstuimig, de temperatuur zal de volgende dag flink zakken maar er is geen donkere wolk te zien. We zoeken beschutting tegen de wind, ver van de zee tegen hogere duinen aan en besluiten de tent  niet op te zetten maar beneden te slapen. Wat kan ons nu helemaal gebeuren, een flinke wind zijn we wel gewend, en met oordoppen in liggen we al gauw in diepe slaap.

Als Peter s nachts moet plassen en naar buiten gaat, stapt hij met zijn voeten in het water!!!!! De zee komt op, het lijkt wel springvloed en de Toyota kan niet zwemmen. Het is twee uur ‘s nachts, het stormt en buiten word je gezandstraald. We zijn meteen klaarwakker. Het lukt om de auto nog een paar meter vooruit te riijden, maar dan staan we met de neus van de auto schuin omhoog tegen een duin waar we onmogelijk overheen kunnen. Voor even staan we weer op het droge. Als het water toch hoger komt zal de auto mogelijk wegzakken tot aan zijn assen in het natte zand en komen we hier onmogelijk nog weg. Dobberen in een plas zout water is natuurlijk een ramp voor de wiellagers.

De keuze is ofwel blijven staan, hopen dat het water niet hoger komt en dus geen oog meer dicht doen, ofwel de auto een stuk achteruit laten zakken, in de hoop dat we een draai naar rechts kunnen maken en hoog langs de duinenrij de oprit naar het strand kunnen bereiken, maar die is nog best ver weg.

We kiezen de laatste optie, maar als Peter de auto laat zakken om de draai te maken, lopen we al gauw vast in het natte zand met een zee die in aantocht is. Stress!!!!  Dus rijplaten van het dak afschroeven en het zand voor de wielen wegscheppen. Peter laat de banden tot het uiterste leeglopen en is in de weer met de spers en ik sta buiten in de zandstorm te scheppen. Vraag niet hoe maar na verschillende keren scheppen en de rijplaten ervoor leggen, lukt het om de auto in beweging te houden.

Met een droge keel van de stress en  trillend van de adrenaline zie ik Peter wegrijden, schuin hellend tegen de duinenrij, ik loop er met een rijplaat en de zaklamp achteraan. Eenmaal op een recht stuk kan ik ook weer instappen en zoeken we in het donker de weg naar de oprit. Zelfs met de verstralers aan zien we helemaal niets door al dat opstuivende zand. Met zijn hoofd uit het open raam stuurt mijn lief ons een beetje op goed geluk over de opening in de duinen en daar vinden we een veilige plek waar de zee niet kan komen.

De bibbers zitten er nog lang in en werkelijk overal maar dan ook overal zit zand. Toch lukt het om nog een paar uurtjes te slapen.

Als we de volgende ochtend op het strand gaan kijken, is daar een soort binnenzee ontstaan en zien we de juiste keuze hebben gemaakt....

Tja, we hebben hiermee wel weer wat lessen geleerd:

• bij een naderende weersomslag niet op het strand blijven staan
• bij stress zijn we een goed team, 
• beter in actie komen dan lijdzaam afwachten
• de Toyoto is ongelooflijk sterk en kan nog veel meer dan we denken.
• En Peter is mijn held en stuurt ons er altijd weer uit.