Dik ingepakt, met muts, handschoenen, regenkleding en daaronder zo’n beetje alle warme kleren die je over elkaar aan kunt trekken, zitten we met verrekijker op het bovendek op een paar koude metalen kisten en turen urenlang over het water. We dragen een zwemvest zodra we de stuurhut verlaten, maar de kans dat je het overleeft in dit ijskoude water is vrij klein. De zon laat zich niet zien en er staat een hele koude wind die me de adem beneemt. Djeez wat is het koud!
We zijn in de fjorden bij de Straat van Magellanes op zoek naar nevelige fonteinen waarmee de walvissen hun komst naar boven aankondigen maar dat valt nog niet mee. Steeds als ik het gevoel heb dat mijn vingers eraf vriezen daal ik voorzichtig het trapje af naar de stuurhut om binnen even op te warmen met een mok thee of koffie. Maar zodra iemand in de verte een fontein ziet of denkt te zien en de kapitein de achtervolging inzet, ben ik snel weer buiten.
We zien albatrossen slechts een paar keer klapwiekend over het water scheren. Heel veel aalscholvers kleuren de rotsen aan de kust zwart wit. Zeeleeuwen tuimelen speels door het water en komen nieuwsgierig een kijkje nemen bij de boot.
En dan uiteindelijk, als ik het bijna al niet meer verwacht, vinden we de walvissen. Soms zijn ze heel dichtbij en hoor je ze krachtig de lucht uitblazen. Eerst verschijnt de rugvin, dan krommen ze soepel hun rug in een grote bult, en tenslotte tonen ze hun enorme staartvin voor ze weer in de diepte verdwijnen. Wooowwwww! Als een moeder en haar jong een poos naast de boot zwemmen en beiden op hun zij draaien en als schoonzwemmers synchroon een vin omhoogsteken, ontroert me dat. Wat fantastisch om dit mee te maken.
