An “ei” in the sky. Een eitje koken op grote hoogte.
Wist je dat het koken van een eitje op 3000 meter hoogte 20 minuten duurt?
Als ik aan Chili en Patagonië denk, denk ik aan besneeuwde bergtoppen, vulkanen, gletsjers, ijle lucht en hoogteziekte. De magische reuzen van de Andes variëren in hoogte van 3500 meter tot ruim boven de 6000 meter.
Rekening houdend met de beperkte gasvoorraad onderweg, is het handig om te begrijpen hoe koken op hoogte werkt. Wikipedia biedt gelukkig hulp. Zo blijkt alles samen te hangen met het kookpunt, ofwel de temperatuur waarbij de dampdruk van vloeistof gelijk is aan de atmosferische druk. Ben je er nog? De temperatuur waarop water kookt bij 1 atmosfeer is 100° Celsius. Op grote hoogte ligt het kookpunt lager door ijle lucht met een lagere atmosferische druk. Op de Mount Everest, een “achtduizender” kookt water al bij 69° Celsius. Maar stop je eieren in dit water dan duurt het langer voor je eitje, hard of zacht, gekookt is. Het kokende water is immers minder warm.
Op expedities in de Himalaya worden hogedrukpannen gebruikt bij het koken. Om brandstof te sparen heb ik een snelkookpan aangeschaft. Dat is een pan die luchtdicht afgesloten wordt en waarin de waterdamp een hoge druk opbouwt. Het kookpunt komt dan juist bij een temperatuur hoger dan 100° Celsius te liggen, waardoor eten sneller gaar is. En wat is lekkerder dan een stevige verwarmende soep als je terugkomt van een trektocht rondom het Lago Chungara in het Lauca National Park in Noord Chili?